Wil je een seizoen werken als animator op een grote camping of in een groot resort maar twijfel je nog? Ben je benieuwd wat je kunt verwachten of houd je omgeving je tegen? In dit artikel mijn persoonlijke verhaal over de periode die ik als animator in Limak Lara de Luxe Hotel & Resort in Turkije heb gewerkt. Hoe heb ik het ervaren en wat is mij het meeste bijgebleven?

De meisjesdroom om als animator in een resort te werken

Als tiener ging ik vaak met mijn ouders naar grote resorts met grote animatieteams en vanaf dat moment was het iets wat niet meer uit mijn hoofd ging. Vroeg het animatieteam of ik wilde helpen bij een show, dan zei ik volmondig “Ja”. Met als gevolg dat ik op mijn 14e al meerdere shows meedraaide tijdens mijn vakantie op Tenerife. Er was een tekort in het team en die vulde ik wel even op… Toen wist ik het zeker, er zou een dag komen dat ik écht deel uit zou maken van zo’n team.

De jaren verstreken, ik maakte mijn opleidingen netjes af en ging aan het werk.

Tot die ene vraag in 2010…

In 2009 studeerde ik af en ik was nog vrij jong waardoor het lastig was om een goede fulltime baan te vinden. Ik werkte als freelancer en om zeker te weten dat ik een basissalaris had, werkte ik een aantal uren per week bij de Jumbo. Toen kwam de zomervakantie van 2010 waarin ik op vakantie ging naar Limak Lara de Luxe Hotel & Resort in Turkije. Na wat gesprekken met de animatoren kreeg ik van een van hun de vraag: “Waarom kom je niet bij ons werken?” Vanaf dat moment veranderde er iets… ik merkte dat ik mezelf steeds vaker afvroeg: “Ja, waarom eigenlijk niet?”.

Het was tenslotte iets wat ik als tiener al riep ooit te willen doen en als ik het wilde doen, dan was de timing nu perfect. En dus klom ik in de nazomer in de pen om de manager van het team een bericht te sturen dat ik graag in 2011 het team wilde komen versterken.

Mijn beslissing leverde de nodige weerstand op

De beslissing om het écht te gaan doen was voor mij niet heel makkelijk. Ik merkte dat er best wat weerstand was in mijn omgeving. “Linda, je hebt een afgeronde HBO-opleiding en een mooi netwerk, dat is toch zonde om dat weg te gooien?” Maar gooi je zoiets weg als je er even een jaartje tussenuit gaat om je droom achterna te gaan? Wat is nu belangrijker? Veel vragen die in mijn hoofd omgingen omdat ik ook geen mensen teleur wilde stellen. Uiteindelijk moet je kiezen voor jezelf en je eigen geluk en dus besloot ik het te gaan doen.

De maanden die volgden

In de maanden die volgden moest er veel papierwerk geregeld worden. Je krijgt in Turkije niet zomaar een werkvisum, je moet iets doen wat een Turk niet kan. Voor ons was dat gelukkig niet een heel groot probleem want in het hotel bestond 70% van de gasten uit Nederlanders/Belgen en dus was er behoefte aan Nederlandstalig personeel. We regelden al het papierwerk en toen was er ineens die dag in april 2011…

Het grote avontuur begon

Met dubbele gevoelens vertrok ik naar Turkije. Ik hoorde in mijn achterhoofd de stemmen uit mijn omgeving dat het niet de beste beslissing was maar hey, ik ging mijn droom achterna! Dit is toch wat ik als tienermeisje al wilde?

Ik stapte op het vliegtuig en kwam aan in het hotel waar ik gelijk liefdevol door mijn nieuwe collega’s werd ontvangen. Een aantal van de meiden kende ik al aangezien ik er het jaar ervoor op vakantie was geweest.

De eerste twee dagen

Ik kwam een aantal dagen voor Pasen en het was nog erg rustig in het hotel. We brachten onze tijd, vanwege het weer, vooral binnen door. Ik weet nog goed dat ik de eerste twee dagen dacht: “Wat doe ik hier?” en tegen mijzelf zei: “Kijk het even twee weken aan.” De dagen gingen voorbij, ik vond mijn weg, leerde de gasten kennen en mocht aan de bak om de grote shows in te gaan studeren. Oké oké, dit is misschien toch best wel heel erg leuk.

Het seizoen brak aan

Toen kwam Pasen en stroomde het hotel vol met Nederlandstalige gasten. De gasten waren ontzettend blij om mij te zien en het was voor hun super waardevol om een Nederlandstalige dame in de Mini Club te hebben. Ik had mijn draai gevonden en er werd wat meer duidelijk over mijn taken en verantwoordelijkheden. Ik kreeg samen met mijn Belgische collega de verantwoordelijkheid over het programma van de 7 tot 12 jarige kids. Leuk! Daar kun je in ieder geval echt iets mee doen…

In mei ging dan ook het buitentheater open en werd het tijd om de grote musical shows op te voeren. Bloed, zweet en tranen gingen hieraan vooraf. We maakten dagen van 9u ’s ochtends tot soms wel 2 uur ’s nachts, want na ons werk moesten we de shows ook nog voorbereiden. Heftig maar het was zo ontzettend leuk. Dit is wat ik wilde!

Lange dagen, een hongerloontje maar een onbetaalbare ervaring

‘Normale’ dagen waren van 9u ’s ochtends tot 12u ’s avonds en dat 6 dagen per week. Moest er voor de shows geoefend worden? Dan werd de lunchpauze overgeslagen of konden we na 12’en nog aan de slag. Waren er feestdagen? Dan werkten we gerust twee weken achter elkaar zonder vrije dag. Als ik hieraan terug denk vraag ik mij af hoe ik dat heb volgehouden? Maar ik denk vooral terug aan die mooie ervaring.

Ik wilde niet in een hotel werken met ‘soft’ animatie maar wilde natuurlijk wel het beste van het beste. Als ik het zou doen, dan zou ik het goed doen en ik wist dat het in dit hotel goed was. Ik wilde echt in het team integreren en heb er daarom voor gekozen rechtstreeks het hotel te benaderen en niet via een Nederlandse organisatie te werken. Gevolg daarvan was dat ik ook naar Turkse maatstaven betaald kreeg maar dat deed er allemaal niet toe. Mijn droom kwam uit en de ervaring is onbetaalbaar.

Veel geleerd en mooie herinneringen

Het werken als animator was dan misschien geen HBO-waardige baan maar ik heb er meer geleerd dan ooit. Ik leerde mezelf kennen en merkte dat ik veel sterker was dan ik ooit had gedacht. Ik leerde discipline en merkte dat ik de eerste jaren veel moeite had met mensen in Nederland die op vrijdag om 13:00 uur zeiden: “Pfff, nog 4 uur”. Mijn collega’s en ik draaide het dubbele aantal uur en je hoorde er nooit iemand over klagen.

Ik heb vriendschappen opgebouwd voor het leven… De vriendschappen die je daar met collega’s maakt zijn zoveel intenser. Je ontbijt met elkaar, werkt met elkaar, lacht met elkaar, huilt met elkaar, ruziet met elkaar en deelt een kamer met elkaar. Je zit 24/7 op elkaars lip en na een week voelt het al als familie. Dit is zo ontzettend waardevol!

Het mooiste van alles…

Het mooiste van alles is misschien nog wel de waardering die je krijgt als animator. Je vermaakt de kids en zorgt er mede voor dat de kids een leuke vakantie hebben en dus de ouders ook. Je hebt écht het gevoel dat je iets goed doet en bent een soort ster voor de kids. Ik denk dat het juist die waardering is die je op de been houdt en je doet vergeten hoeveel uur je per week werkt of hoe moe je bent. En als je dan in reviews op Zoover wordt genoemd dan is dat een kers op de taart.

Of ik het weer zou doen?

Sterker nog, ik had het al veel eerder moeten doen!

Lees ook: Een reis langs de Turkse riviera